Gerontologia i geriatria – wprowadzenie

  W 1903 roku dyrektor Instytutu Pasteura w Paryżu Ilia Miecznikow zaproponował pojęcie GERONTOLOGIA  (gr. geron- starzec, logos nauka, słowo)   jako określenie dziedziny nauki, która zajmuje się szeroko pojętymi aspektami starzenia się i starości^[i]. W 1909r.  wiedeński lekarz Ignacy Nasher, pracujący w Nowym Jorku wprowadził nazwę GERIATRIA. I. Nasher postulował konieczność wyodrębnienia specjalnej dyscypliny klinicznej, która odnosiłaby się do chorób wieku starczego i była oddzielona od schorzeń dojrzałego wieku. Obecnie  geriatria to jedna ze  specjalizacji medycznych. Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), podanej w 2004 roku, geriatria to specjalistyczna dziedzina medycyny, która zajmuje się zdrowiem i chorobami oraz opieką i pomocą osobom w podeszłym wieku, zaś gerontologia to wielodyscyplinarny kierunek naukowy dotyczący wszystkich aspektów starzenia, włączając w to czynniki: zdrowotne, biologiczne, socjologiczne, psychologiczne, ekonomiczne i środowiskowe ^[ii]   W celu uporządkowania zakresu gerontologii przyjęto wyróżnienie jej 3 głównych działów:

1. gerontologii doświadczalnej — zajmującej się badaniem mechanizmów starzenia na modelach zwierzęcych;
2. gerontologii klinicznej, zwaną inaczej geriatrią — czyli medycyny podeszłego wieku,
3. gerontologii społecznej ^[iii]do której zaliczyć można gerontopsychologię (psychologia starzenia się),  gerontopedagogika, która opisuje procesy edukacyjne przygotowujące do starości.

  W całokształcie cyklu życia człowieka geriatria  stanowi ostatnią z triady podstawowych dyscyplin medycznych- po pediatrii i  internie wieku dojrzałego. Cechą charakterystyczną geriatrii jest jej złożoność, a raczej niejednorodność — pod względem potrzeb i wynikających z tego zapotrzebowania na różne usługi dla starszych pacjentów, zasada łączenia podejścia całościowego z indywidualnym, zasada rozumowego podejścia naukowego, podejścia opiekuńczego z poszanowaniem chorego, wymagają kunsztu — to cechy, które wymienia Kong^[iv]